”சார்! நாளைக்கு எனக்கு உடம்பு சரியில்ல!” என்று காமெடியாகச் சொன்னார் ஜெரால்டு. இதென்ன? கால வழுவமைதியா! என்று யோசித்தேன். சிரித்துக்கொண்டே ஒரு தாளை என்முன் நீட்டினார். அது மறுநாளுக்கான லீவ் லெட்டர். “As I am suffering from…” என அவர் தந்து விட்டுச் சென்ற தாள் முனகியது.
இவர்தான் கொஞ்ச நாள்களுக்கு முன் பி.எஸ்சி மாணவன் சுடலைமுத்துவைக் காய்ச்சு காய்ச்சு என்று காய்ச்சியவர். ”வகுப்புக்குப் புத்தகம் கொண்டு வரமாட்டேங்கிறான். கேட்டா தொலஞ்சி போச்சுங்கிறான். பாடாவதிப் பய. பேசுறதெல்லாம் பொய்!” என்று பொரிந்து தள்ளியவர்.
ஆசிரியர்கள் பொய் சொல்ல ஓர் அனுமதி இருக்கிறது. As I am suffering from…. என்று எழுதப்பட்ட லீவ் லெட்டர்கள் எத்தனை எத்தனை?
இது பச்சைப் பொய் ரகம் அல்ல. இது அலுவலகப் பொய். நான் பணியில் சேர்ந்த புதிதில் PF கடன் பெற சில குறிப்பிட்ட காரணங்களைத் தான் சொல்ல வேண்டும். அதில் ஒன்று பிள்ளைகளுக்குக் காது குத்துவது. வருடாவருடம் PF விண்ணப்பக் கடிதத்தில் நான் பிள்ளைகளுக்குக் காது குத்திக் கொண்டிருந்தேன். (இன்னும் இந்த நடைமுறைதான் இருக்கிறதா என்று தெரியவில்லை)
இன்றும் சில மாநிலங்களில் ஒரு நடைமுறை இருக்கிறது. ஏப்ரல் பிறந்துவிட்டால் அரசுப் பள்ளி ஆசிரியர்கள் ‘தங்களுக்குக் காது சரியாகக் கேட்காது’ என்று மருத்துவர் சான்றிதழ் வாங்கிக் கல்வி அதிகாரிகளிடம் சமர்ப்பிக்கிறார்கள். ஒருவர் இருவர் அல்லர். ஆயிரக் கணக்கானோர். காரணம் என்ன? உடல் குறைபாடு உள்ளவர்களைப் பணிமாற்றல் – Transfer செய்யக் கூடாது என்ற விதி அங்கு இருக்கிறது. (நம் மாநிலத்தில் என்ன நிலைமை?)
இப்படி நாம் சொல்கிற பொய்கள் எல்லாம் அலுவலகப் பொய்கள். சொந்த வாழ்க்கையில் மிக நேர்மையானவரும் அலுவலகப் பொய் கூறத் தயங்குவதில்லை. இந்தப் பொய்களைப் பெரும்பாலும் சீரியஸாக எடுத்துக் கொள்வதில்லை. கல்லூரி ஊழியர் ஒருவர் மருத்துவ விடுப்பு எடுத்துத் திருச்செந்தூருக்குப் பாத யாத்திரை சென்றதற்காக அந்தக் கல்லூரி நிர்வாகம் அவருக்கு 14 ஆண்டுகள் இன்கிரிமெண்ட் கட் வழங்கிய ஒரு சீரியஸான சம்பவம் மட்டும் என் ஞாபகத்துக்கு வருகிறது.(பின்னர் அது ரத்தானது).
விதிவிலக்குகளைத் தவிர்த்துப் பார்த்தால், அலுவலகப் பொய் சொல்ல நமக்கு அனுமதியும் இருக்கிறது; சுதந்திரமும் இருக்கிறது.