”சார்! நாளைக்கு எனக்கு உடம்பு சரியில்ல!” என்று காமெடியாகச் சொன்னார் ஜெரால்டு. இதென்ன? கால வழுவமைதியா! என்று யோசித்தேன். சிரித்துக்கொண்டே ஒரு தாளை என்முன் நீட்டினார். அது மறுநாளுக்கான லீவ் லெட்டர். “As I am suffering from…” என அவர் தந்து விட்டுச் சென்ற தாள் முனகியது.

இவர்தான் கொஞ்ச நாள்களுக்கு முன் பி.எஸ்சி மாணவன் சுடலைமுத்துவைக் காய்ச்சு காய்ச்சு என்று காய்ச்சியவர். ”வகுப்புக்குப் புத்தகம் கொண்டு வரமாட்டேங்கிறான். கேட்டா தொலஞ்சி போச்சுங்கிறான். பாடாவதிப் பய. பேசுறதெல்லாம் பொய்!” என்று பொரிந்து தள்ளியவர்.

ஆசிரியர்கள் பொய் சொல்ல ஓர் அனுமதி இருக்கிறது. As I am suffering from…. என்று எழுதப்பட்ட லீவ் லெட்டர்கள் எத்தனை எத்தனை?

இது பச்சைப் பொய் ரகம் அல்ல. இது அலுவலகப் பொய். நான் பணியில் சேர்ந்த புதிதில் PF கடன் பெற சில குறிப்பிட்ட காரணங்களைத் தான் சொல்ல வேண்டும். அதில் ஒன்று பிள்ளைகளுக்குக் காது குத்துவது. வருடாவருடம் PF விண்ணப்பக் கடிதத்தில் நான் பிள்ளைகளுக்குக் காது குத்திக் கொண்டிருந்தேன். (இன்னும் இந்த நடைமுறைதான் இருக்கிறதா என்று தெரியவில்லை)

இன்றும் சில மாநிலங்களில் ஒரு நடைமுறை இருக்கிறது. ஏப்ரல் பிறந்துவிட்டால் அரசுப் பள்ளி ஆசிரியர்கள் ‘தங்களுக்குக் காது சரியாகக் கேட்காது’ என்று மருத்துவர் சான்றிதழ் வாங்கிக் கல்வி அதிகாரிகளிடம் சமர்ப்பிக்கிறார்கள். ஒருவர் இருவர் அல்லர். ஆயிரக் கணக்கானோர். காரணம் என்ன? உடல் குறைபாடு உள்ளவர்களைப் பணிமாற்றல் – Transfer செய்யக் கூடாது என்ற விதி அங்கு இருக்கிறது. (நம் மாநிலத்தில் என்ன நிலைமை?)

இப்படி நாம் சொல்கிற பொய்கள் எல்லாம் அலுவலகப் பொய்கள். சொந்த வாழ்க்கையில் மிக நேர்மையானவரும் அலுவலகப் பொய் கூறத் தயங்குவதில்லை. இந்தப் பொய்களைப் பெரும்பாலும் சீரியஸாக எடுத்துக் கொள்வதில்லை. கல்லூரி ஊழியர் ஒருவர் மருத்துவ விடுப்பு எடுத்துத் திருச்செந்தூருக்குப் பாத யாத்திரை சென்றதற்காக அந்தக் கல்லூரி நிர்வாகம் அவருக்கு 14 ஆண்டுகள் இன்கிரிமெண்ட் கட் வழங்கிய ஒரு சீரியஸான சம்பவம் மட்டும் என் ஞாபகத்துக்கு வருகிறது.(பின்னர் அது ரத்தானது).

விதிவிலக்குகளைத் தவிர்த்துப் பார்த்தால், அலுவலகப் பொய் சொல்ல நமக்கு அனுமதியும் இருக்கிறது; சுதந்திரமும் இருக்கிறது.

Continue reading →

கண்கள் சில தோற்றங்களுக்குப் பழக்கப்பட்டு விடுகின்றன. சற்று மாறுதலாக இருந்தாலும் மனது உடனே உள்வாங்குகிறது.

கல்லூரியின் அடுத்த யூனியன் சேர்மன் செல்வமாக இருக்கலாம் என்று வதந்தி பரவியபோது “பையன் சின்னப் பொடியனா இருக்கானே! சமாளிச்சிக்கிடுவானா? “ என்று ஆசிரியர்கள் மத்தியில் பேச்சு எழுந்தது.

எல்லா யூனியன் சேர்மன்களோடும் நெருக்கமாக இருந்தவன் நான். அவர்களின் பொது அம்சங்களைக் கவனித்திருக்கிறேன். வகுப்பறையில் அமைதியாக இருப்பார்கள். ஆசிரியர்களோடு முரண்பாடின்றி நட்போடு நடந்து கொள்வார்கள். எல்லா வகுப்பு மாணவர்களின் கவனத்தையும் பெற்றிருப்பார்கள்.

கடைசி அம்சம் செல்வத்திடம் இருந்ததாக நினைவு இல்லை. அது போக சிரத்தை எடுத்துப் படிக்கக்கூடிய சராசரி மாணவனாகவும் அவன் இருந்தான். தலைவர்களுக்குப் படிப்பு எதற்கு?…

ஆசிரியர்-மாணவர் எல்லோரிடமும் இறுக்கமின்றிச் சிரித்த முகத்தோடு பழகக்கூடிய எளிமை செல்வத்தின் தனிச் சிறப்பு.

சிரித்த முகம் ஜெயிக்கும் என்பதைப் பள்ளி யூனியன் தேர்தலிலேயே பார்த்திருக்கிறேன். இருளப்பன் என்ற கம்பீரமான இளைஞனை மேத்தா என்ற சிரித்த முகம் கொண்ட சிறுவன் (இன்று கவிஞர் மு.மேத்தா) பெரியகுளம் வி.எம்.போர்டு பள்ளி யூனியன் தேர்தலில் வெகு சுலபமாக வெற்றி கொண்டதைக் கண்டிருக்கிறேன் (1960 அல்லது 1961).

எனவே செல்வத்தின் மீது எனக்கு நம்பிக்கை இருந்தது — மீசை முளைக்காத பிஞ்சு இளைஞனாக அவன் இருந்தபோதும்! யூனியன்சேர்மன்களின் சராசரி வளர்த்தியை விட அவன் சில அங்குலங்கள் குறைவாக இருந்தபோதும்!

Continue reading →

குறிப்பு: சென்னையில், ஜனவரி 19,20,21 நாட்களிலும் 27,28,29 நாட்களிலும் ‘கற்பித்தலில் புதிய அணுகுமுறைகள்’ குறித்து ‘ஆசிரியர் பயிற்சி கல்வி ஆராய்ச்சி இயக்ககம்’ பள்ளிகளில் தமிழ் கற்பிக்கும் ஆசிரியர்க்கு விவாத மேடைகளை அமைத்தது. பேராசிரியர்கள் ச.மாடசாமி, கே.ராஜு, எழுத்தாளர்கள் ச.தமிழ்ச்செல்வன், அ.வெண்ணிலா, மு.முருகேஷ், முத்துநிலவன், அறிவியல் இயக்க நண்பர்கள் அமலராஜன், ரத்தின விஜயன் ஆகியோர் விவாத மேடைகளில் பங்கேற்று கருத்துக்கள் வழங்கினர். அது தருணம், ஆசிரியர்க்கு வழங்கப்பட்ட கருத்துத் தாள்களில் ஒன்று இது.

கற்பனை – நம்பிக்கையும் உண்மையும்

கற்பனை என்பது அபூர்வமானது; அது ஒரு வரப்பிரசாதம்; அது ஒரு சிலருக்கே சாத்தியமானது; ஒருவரிடத்தில் இயல்பாய் அமைந்தது அது; தனித்து ஆழ்ந்த சிந்தனையில் இருக்கும்போதுதான் ஒருவரிடம் கற்பனை உண்டாகிறது – போன்றவை கற்பனை குறித்து நம்மிடம் இருக்கும் சில கருத்துக்கள்.

இவற்றை நம்பிக்கைகள் எனலாம். இவை உண்மைகள் இல்லை.

கற்பனை ஒவ்வொருவரிடமும் இருக்கிறது; ஒவ்வொருவரிடமும் பிறக்கிறது.

ஒவ்வொருவரையும் கற்பனையாளராக மாற்றவும் முடியும். பயிற்சி அளித்து உருவாக்கக் கூடிய திறன் தான் அது (A skill that can be learnt). தனித்த பொழுதுகளில் தோன்றுவது மட்டுமல்ல கற்பனை. கூடிப் பேசும் போதும், கூடிச் சிந்திக்கும் போதும், கூடி விளையாடும் போதும் கற்பனை பொங்கிப் பெருகுவது உண்டு.

கற்பனை – இலக்கியம், மேடை, வகுப்பறை சார்ந்த திறன் மட்டுமன்று. அது எங்கெங்கும் இருக்கிறது.

சமையல் கூடங்களில் தோன்றாத கற்பனையா? விளையாட்டு மைதானங்களில் உருவாகாத கற்பனையா? படகு செலுத்தும் கைகளிலும், பூ தொடுக்கும் விரல்களிலும் இல்லாத கற்பனையா?

சிறு விலகல்

இங்கு ‘கற்பனை’ எனப் பேசுவது, காப்பியம் எழுதும் ஆற்றலை அல்ல. நாம் எதிர்பார்ப்பது ஒரு சிறு விலகலைத்தான். பழகித் தேய்ந்த வகுப்பறைப் பாதையிலிருந்து – சிறு விலகல்.

Continue reading →

ஒரு கூட்டம் கூடியதுமே “இது ஓர் இயக்கம்” என்ற கர்ச்சனை கிளம்பி விடுகிறது. இயக்கம் என்பதைக் கூட்டம் என்று புரிந்து கொள்வது பொது இயல்பு. இயக்கம் என்பதற்கு மேலும் பல பொருள்கள் உண்டு. மிக முக்கியமாக “நகர்வது” என்ற பொருள் அதற்கு இருக்கிறது. (இயங்குவது என்ற பொருளில் இருந்து இது சற்று வேறுபட்டது)

நகர்வு – யாரிடமிருந்து யாரை நோக்கி? இந்தக் கேள்வி முக்கியமானது. இந்தக் கேள்வியின் தொடர்ச்சிதான் கூட்டமா? இயக்கமா? என்பதுவும்.

உதாரணங்களின் மூலம் விளக்கப் பார்ப்போம். மத்திய வர்க்க, உயர்மத்திய வர்க்க ஆண் அறிவாளிகளின் மூளையில் உதித்த சில அமைப்புகள் பெண்கள் இயக்கம் என்ற பெயரைப் பெற்றதுண்டு. தொடக்கம் இப்படி அமைவதில் தவறில்லை. மெல்ல மெல்ல ஆண் அறிவாளிகளின் கையில் இருந்து இயக்கத்தின் கருப்பொருள் உருவாக்கம் பங்கேற்கும் பெண்கள் கைக்கு நகர்ந்தால்தானே அது இயக்கம்! பெண்களைத் திரட்டுவதால் மட்டும் பெண்கள் இயக்கமா?

அறிவொளி இயக்கம் மிகப் பெரிய மக்கள் இயக்கங்களில் ஒன்று என்பதில் சந்தேகமில்லை. அறிவொளி இயக்கத்திற்கான கருப்பொருள் – அறிவாளிகள் மூளையில் உதித்ததுதான். கற்கும் பொருள்கள் (Learning Materials) அனைத்தும் படிப்பாளிகளால் உருவாக்கப்பட்டவை. மத்திய வர்க்கத்தின் புழக்கத்தில் இருந்த வார்த்தைகளை எடுத்து, எடுத்துத் தயாரிக்கப்பட்ட முதனூல்களோடு (Primers) அறிவொளியில் பாடம் தொடங்கப்பட்டது. இப்படித்தான் தொடங்க முடியும் – அரைகுறையாக, அவசர கோலமாக தொடக்கம்தான் முக்கியம்; முழுமையாக இருப்பது அல்ல. மக்களோடு அமர்ந்து மக்கள் பேசும் வார்த்தைகளைக் கண்டுபிடித்துத் தொகுத்து, கற்கும் நூல்களை உருவாக்குவதற்கான பொறுமையும், அவகாசமும், தெளிவும் தொடக்கத்தில் இல்லை.

ஆனால் அறிவொளியில் நகர்வு இருந்தது. படிப்பாளிகள் தயாரித்த பாடப் புத்தகச் சுமை தாங்காமல், அறிவொளி மையங்கள் நொறுங்கிய போது தெளிவு பிறந்தது. மக்கள் சொன்ன கதைகள், விடுகதைகள், சொலவடைகள் ஆகியவற்றைச் சேகரித்துப் பாடப் புத்தகமாக்கி மீண்டும் மக்களை அழைத்து அவர்களின் பங்கேற்பை உறுதிப்படுத்த முடிந்தது. அறிவொளிப் பாடநூல்களின் மொழி கூட படிப்படியாக மாற்றம் அடைந்தது. கருப் பொருள் உருவாக்கத்தில், கற்போரின் பங்கு பெறுவது முன்னெப்போதும் நிகழ்ந்திராத மகத்தான நகர்வு அல்லவா? அறிவொளி மையத்தில் கற்பித்தலும் இருபக்க உரையாடலாகவே நடந்தது.
கற்போர் – கற்பிப்போருக்கு இடையிலான நெருக்கம் நம் வகுப்பறைகளில் காணமுடியாத அரிய காட்சி. ஆசிரியத் தன்மை குறைந்த வகுப்பறைகளாக அறிவொளி மையங்கள் திகழ்ந்தன.

Continue reading →

ஆதியிலே பாடப்புத்தகங்களே இல்லாத காலம் ஒன்று இருந்தது. வரலாற்றின் ஒரு புள்ளியில்தான் பாடப்புத்தகம் வந்தது. சிலபஸ் எனப்படும் பாடத்திட்டமும் கூட வரலாற்றின் துவக்கத்தில் இருந்ததில்லை. மனிதகுலம் வர்க்க சமூகமாகப் பிளவுண்ட பிறகே ஆளும் வர்க்கம் உழைக்கும் வர்க்கத்தின் உழைப்பைச் சுரண்டுவதற்கு ஒப்புதல் தரும் வண்ணம் உழைக்கும் வர்க்கத்தின் மனங்களைத் தகவமைக்க வேண்டிய அவசியம் ஆள்பவர்களுக்கு ஏற்பட்டது. மனிதகுலத்தின் பொதுவான சேகரமான அறிவைத் தனியுடைமை ஆக்கிப் பெருவாரியான மக்களைக் கல்விச்சாலைகளுக்கு வெளியில் வைத்துப் பலகாலம் அறிவையும் அதிகாரத்துக்கான ஒரு சாதனமாக்கிக் கொண்டிருந்து ஆளும் வர்க்கம்.  அதன்மூலம் தான் அறிவில் தாழ்ந்த வர்க்கம் என உழைக்கும் வர்க்கம் ஒப்புக்கொடுக்க நேரிட்டது. இந்தியாவின் ‘சிறப்பான’ சாதியக்கட்டுமானம் கல்வியை காட்டுக்குள்ளே பர்ணசாலை அமைத்துப் பார்ப்பனருக்கும் ஆளும் வர்க்கத்துக்கும் மட்டுமெனக் கொடுத்து வந்தது. அதை மீறிய ஏகலைவனின் கட்டைவிரல் துண்டிக்கப்பட்டது.

இங்கிலாந்தில் வெகுண்டெழுந்த தொழிலாளி வர்க்கத்தின் ‘சாசன இயக்கம்’ தான் முதன் முதலாக அனைவருக்கும் கல்வி வேண்டும் என்கிற முழக்கத்தை முன்வைத்தது. அது உலகெங்கும் பரவியது. தொழிற்புரட்சி ஏற்பட்ட பின்னான காலத்தில் எழுந்த முதலாளி வர்க்கத்துக்கு எந்திரங்களைக் கையாளவும் கணக்குப் பார்க்கவும் தேவையான அடிப்படைக்கல்வி பெற்ற ஒரு உழைக்கும் கூட்டம் தேவைப்பட்டது. ஆளும் வர்க்கத்தின் இத்தேவையைக் காலந்தோறும் பூர்த்தி செய்ய ஆளும் வர்க்கத்தின் அரசுகள் பாடத்திட்டகளையும் கற்பிக்கும் முறைமைகளையும் மாற்றிக் கொண்டே வந்ததுதான் கல்வியின் வரலாறும் கல்வியின் அரசியலும் ஆகும்.

Continue reading →

எளிய தமிழ் அலங்காரமற்ற இயற்கையான தமிழ் – சகமனிதனோடு நாம் தினசரி பேசிப் பழகும் தமிழ் மதிப்பிழந்து நிற்பது நமது பண்பாட்டின் நேர்மை குறித்த பிரச்சினைகளில் ஒன்று.

பாராட்டு மேடைப் பக்கம் திரும்பினால், கொண்டாட்டத் தமிழ்..! கூஜாத் தமிழ்.
தொலைக்காட்சியில், சிதைவுண்ட தமிழ்..!

தீவிர இலக்கிய உலகில், முடிச்சு விழுந்து சிக்குண்ட தமிழ்..!

பிள்ளைகளின் பாடப்புத்த உலகில் – ஓர் அகங்காரத் தமிழ்..!

தமிழின் மீது உண்மையாகப் பற்று கொண்டவரிடம் இருந்து பல கேள்விகள் பிறக்கின்றன.  கோடிக்கணக்கான சாதாரண மனிதனின் தமிழ் எது? அவனைத் தூக்கி நிறுத்தும் தமிழ் எது? விரிவான உலகை அவனுக்குப் பிரியமாய் அறிமுகம் செய்யும் தமிழ் எது?

உலகின் கவனத்தை நம் பக்கம் திரும்ப வைக்கும் ஆய்வுத் தமிழ் ஏன் வளரவில்லை..? ஆய்வுத் தமிழைப் பின்னுக்குத் தள்ளி ஆர்ப்பாட்டத் தமிழ் ஏனிப்படி வெளிச்சமும் சத்தமுமாய்த் திரிகிறது..? ஓர் அரசாங்கத்துக்கு இதிலென்ன இவ்வளவு ருசி..?

Continue reading →

பகிர்தல் – ஜனநாயக வகுப்பறையின் அடிப்படை.

பகிர்தல் – இங்கு கருத்துப் பகிர்வு; பகிர்தல் என்பது பங்கேற்பு.

இன்னும் சற்று விளக்குவதானால், ஒவ்வொரு குரலுக்கும் வாய்ப்பு; மிக முக்கியமாக – ஆசிரியர் குரலை எதிர்க்கும் குரல்களுக்கும் வாய்ப்பு.

எந்தத் தலைப்பில் ஆசிரியர்களிடம் உரையாடினாலும், “பேசவிடுங்கள்” என்றொரு உபதலைப்பு எடுத்து என் எண்ணங்களைக் கொட்டுவதுண்டு, எதிர்வினைகள் பல மாதிரி இருந்திருக்கின்றன. உடன்படுபவர்கள்தான் அதிகம். ஆனால் நிச்சயம் ஒரு ‘க்’கன்னா இருக்கும்.

“பேச விடலாம். ஆனா… என்னத்தப் பேசுவான்? உளறிக் கொட்டுவான்?”

“பேச விடலாம் சார்! நல்லது தான். ஆனா சிலபஸ் யார் முடிக்கிறது?…”

“நான் பேச விட்டுருக்கேன்! ஆனா புண்ணியம் இல்ல. ஆளுக்கொண்ணு பேசுவான்!…”

“பேசச் சொல்லலாம். தமிழ்’ல முடியும்; ஹிஸ்டரி’ல முடியும். மேத்ஸ் கிளாஸ்ல என்ன சார் பேசுவான்?…”

“நல்ல யோசனை! பேச வைச்சா அவனுக்கும் பாடத்தில ஈடுபாடு வரும். நான் முயற்சி செஞ்சிருக்கேன். ஆனா அவனுடைய ஒத்துழைப்பு போதுமானதா இல்ல!”

Continue reading →