குறிப்பு: சென்னையில், ஜனவரி 19,20,21 நாட்களிலும் 27,28,29 நாட்களிலும் ‘கற்பித்தலில் புதிய அணுகுமுறைகள்’ குறித்து ‘ஆசிரியர் பயிற்சி கல்வி ஆராய்ச்சி இயக்ககம்’ பள்ளிகளில் தமிழ் கற்பிக்கும் ஆசிரியர்க்கு விவாத மேடைகளை அமைத்தது. பேராசிரியர்கள் ச.மாடசாமி, கே.ராஜு, எழுத்தாளர்கள் ச.தமிழ்ச்செல்வன், அ.வெண்ணிலா, மு.முருகேஷ், முத்துநிலவன், அறிவியல் இயக்க நண்பர்கள் அமலராஜன், ரத்தின விஜயன் ஆகியோர் விவாத மேடைகளில் பங்கேற்று கருத்துக்கள் வழங்கினர். அது தருணம், ஆசிரியர்க்கு வழங்கப்பட்ட கருத்துத் தாள்களில் ஒன்று இது.
கற்பனை – நம்பிக்கையும் உண்மையும்
கற்பனை என்பது அபூர்வமானது; அது ஒரு வரப்பிரசாதம்; அது ஒரு சிலருக்கே சாத்தியமானது; ஒருவரிடத்தில் இயல்பாய் அமைந்தது அது; தனித்து ஆழ்ந்த சிந்தனையில் இருக்கும்போதுதான் ஒருவரிடம் கற்பனை உண்டாகிறது – போன்றவை கற்பனை குறித்து நம்மிடம் இருக்கும் சில கருத்துக்கள்.
இவற்றை நம்பிக்கைகள் எனலாம். இவை உண்மைகள் இல்லை.
கற்பனை ஒவ்வொருவரிடமும் இருக்கிறது; ஒவ்வொருவரிடமும் பிறக்கிறது.
ஒவ்வொருவரையும் கற்பனையாளராக மாற்றவும் முடியும். பயிற்சி அளித்து உருவாக்கக் கூடிய திறன் தான் அது (A skill that can be learnt). தனித்த பொழுதுகளில் தோன்றுவது மட்டுமல்ல கற்பனை. கூடிப் பேசும் போதும், கூடிச் சிந்திக்கும் போதும், கூடி விளையாடும் போதும் கற்பனை பொங்கிப் பெருகுவது உண்டு.
கற்பனை – இலக்கியம், மேடை, வகுப்பறை சார்ந்த திறன் மட்டுமன்று. அது எங்கெங்கும் இருக்கிறது.
சமையல் கூடங்களில் தோன்றாத கற்பனையா? விளையாட்டு மைதானங்களில் உருவாகாத கற்பனையா? படகு செலுத்தும் கைகளிலும், பூ தொடுக்கும் விரல்களிலும் இல்லாத கற்பனையா?
சிறு விலகல்
இங்கு ‘கற்பனை’ எனப் பேசுவது, காப்பியம் எழுதும் ஆற்றலை அல்ல. நாம் எதிர்பார்ப்பது ஒரு சிறு விலகலைத்தான். பழகித் தேய்ந்த வகுப்பறைப் பாதையிலிருந்து – சிறு விலகல்.